[مهمان]

نه من چندان عصبانی نمیشم.
من از مبارزه لذت میبرم.
از خشونت برخوردهای فکری بی پرده و مستقیم.
مبارزه و برخورد با افکار مخالف برای من مثل ورزش هست و قویترم میکنه.
ضمنا چون در اینطور مسائل اطلاعات و بینش خوبی دارم از بحث کردن راجع بهش لذت میبرم.
من از کیفیاتی که در محیط نت وجود داره خیلی لذت میبرم و اصلا بهش احساس نیاز میکنم.
در دنیای واقعی شما میتونید با کمتر کسی اینطور بحث کنید. اگر با کارفرما بحث کنی که اخراجت میکنه. با همکارات بحث کنی کدورت پیش میاد برات مسئله درست میکنن. با هرکی بحث کنی اصلا گوش نمیکنه یا باهات دست به یخه میشه. با کسانی که قدرت فیزیکی و اجتماعی بیشتری ازت دارن نمیتونی در موقعیت عادلانه و برابر بحث و مبارزه کنی. مثلا آیا میشه با یک شهردار اینطور صحبت کرد؟ حتی با یک کارمند یک بخش هم نمیتونی در جایگاه برابر بحث کنی. حتی با یک مغازه دار؛ چه برسه به سرمایه دار!!
اما در محیط نت و گمنامی و برابری و غیرفیزیکی و مجای بودن هست که انصاف و عدالت برقراره و حق و ناحق میتونن به تمامی دربرابر هم صف آرایی کنن. بدون عامل مزاحم و مداخله گر و تحمیل گر از نوع زور و دار و دسته بازی و غیره. مبارزهء جالبیه بنظر من. یک عده سعی میکنن در این محیط ناحق رو بر حق پیروز کنن یا باطل رو حق جلوه بدن، و برای من این تقلای اونها جالبه و اینکه سرانجامش به کجا میکشه.
آدمهایی که با این تصور که چون در دنیای واقعی کارهایی رو اینطور پیش بردن در اینجا هم باید پیروز میدان باشن. شکست خوردن اونها در اینجا دیدنی و مایهء مسرت هست. افرادی که جوامع و حکومتها رو با فساد فکری و استبداد و خودخواهی محض خودشون به گند کشیدن (یا پدران اونها اینکار رو کردن)، اما اینجا در برابر چنتا دانشجو در نبرد فکری شکست میخورن و رسوا و مورد تمسخر واقع میشن. اصلا اونها نباید میامدن به اینجا برای اینکار؛ اما از غرورشون و توهمی که دربارهء خودشون دارن اینطور عمل میکنن.
اینجا میدان تئوری و اندیشه هست.
اما بهرحال مشروعیت عملکرد واقعی آدمها رو تاحدی بازتاب میکنه.
اینکه ما با چه افکاری، با خودمون و اجتماع خودمون چه میکنیم.